مدیریت | عضویت امروز: ۱۴۰۱ دوشنبه ۶ تير
نشست هنرمتعالی

  



مشروح اخــــبار
ارسال به دوستان  نسخه چاپی
پایگاه هنر متعالی:
  «با قرص ها می رقصد»
حساسیت او به جامعه و حس وطن پرستی‌اش را عموماً با پرچمی که به ساعد دستش می‌بندد و روی آلبوم با «قرص‌ها می رقصد» هم نمایان شده، می توان دید.
کاوه آفاق، خواننده راک مدتی است آلبوم «با قرص ها میرقصد» را به همت موسسه آوای سوته دلان منتشر کرده است. آلبومی که حالا 40 روزی از زمان انتشارش می گذرد. آلبومی نسبتاً حجیم با 12 ترک موسیقی. سبک کلی آلبو راک است و خب خواننده نگاه اعتراضی بیشتری را می طلبد.
کاوه آفاق جزو خواننده هایی به شمار می آید که نگاه اعتراضی نسبتاً درستی را به شرایط جامعه دارد. حساسیت او به جامعه و حس وطن پرستی‌اش را عموماً با پرچمی که به ساعد دستش می‌بندد و روی آلبوم با «قرص‌ها می رقصد» هم نمایان شده، می توان دید. اما کیفیت این نگاه و چگونگی آن چیزی است که باید دید در عمل چگونه خلق شده است.
کاوه قهرمان می‌خواهد با زبان‌هایی مختلف بگوید معترض است و از شرایط راضی نیست اما آن چه که مشهود نیست اصالت این اعتراض است. آن چه در این آلبوم بیشتر دیده می‌شود نوعی نق زدن روشن‌فکرانه است. صدای بلند خودش و ساز گیتار با سوریتم های سریع به تنهایی اثرگذار نیست. باید اصل اعتراض درست باشد. او می‌خواهد خاموشانه و در لفافه اعتراض کند اما این با اصل اعتراض در تناقض است. حتی آهنگی مانند «حس» هم به جای این که برانگیزاننده مخاطب باشد بیشتر سستی و رخوت را در رگ های مخاطب جاری می‌کند.
او میان اعتراض به خود، معشوقش و جامعه اش هم نامشخص رفتار می‌کند. معلوم نیست دقیقاً از خود، جامعه و کسی که دوستش دارد چه می‌خواهد. این‌جاست که پای مسئله هویت باز می‌شود. هنرمند احساس می‌کند چون ابزارش رنگ و بوی ایرانی ندارد پس اعتراضش هم نباید رنگ و بوی ایرانی نداشته باشد.
در آهنگ «فلوکستین» هم که نگاه او به مسئله جنگ است هم جای بحث دارد. به خودی خود خیلی خوب است خواننده‌ای آن هم در سبک راک به مسئله جنگ و دفاع مقدس بپردازد. این‌که مسئله دفاع مقدس هنوز جای کار دارد و هر کس به فراخور حال خود می‌تواند گوشه ای از این اتفاق عظیم ملت ایران را نشان مخاطب دهد. اما باز هم رخوتی خمارگونه، در تار و پود شعر و آهنگ و صدای خواننده رسوخ کرده است که ما را به عمق عظمت این ماجرا نمی رساند. نگاه کاوه آفاق هنوز در این زمینه متأثر از روشنفکران جنگی است که نگاهی سرد و واخورده به سربازان جنگ دارند.
او سربازان جنگ را کوچک نمی‌کند اما چیزی که می‌گوید تصویری ناقص، سرخورده و ترحم برانگیز از سرباز جنگ دیروز و جانباز امروزی است. او می‌خواهد جهان شمول حرف بزند اما نمی‌داند با دقیق‌تر شدن در جزئیات، اثرش هویت می‌یابد و مخاطب از اثرش لذت می‌برد.
او خواننده‌ای است که سعی می‌کند در آثار عاشقانه‌اش هم رنگ و بوی اعتراض و فضای اجتماع را بیان کند اما به همان دلیل نگاه ناقصش به مسئله هویت، که مسائل مهمی مانند عشق زمینی را هم دربرمی‌گیرد شکل درستی به خود نمی‌گیرد. قصدم این نیست که بیان کنم کاوه باید برای مسئله هویت روی مسائل کلیشه‌ای تأکید کند بلکه همین گیتارباس و درامز و ریتم‌های موسیقی راک هم می‌تواند بیانگر هویت ایرانی اسلامی ما باشد به شرطی که این فرم و ابزار را به نحو درستی در دستگاه فکری هاضمه فرهنگی‌مان بازتولید کنیم. کم نبودند و نیستند موسیقی‌های فاخری که هر کس گوش کند روح ایرانی اسلامی آن‌ها را می‌بیند.
کاوه قهرمان در آثار قبلی‌اش حالت اعتراضی با کیفیت تری داشت تا آلبوم «با قرص‌ها می‌رقصد». او با قرص‌ها می‌رقصد اما نه رقصی از روی قدرت و اقتدار که از ترس است و استیصال. رقصی که متاثر از قرص‌هایی است که دورش را گرفته‌اند. نوعی وابستگی روانی شدید.
در این‌جا قصدم تحلیل روانی شخصیت کاوه آفاق نیست اما نمی‌توان از این نکته هم غافل بود، اثراتی که به صورت فردی و جمعی بر روی هنرمند گذاشته می‌شود انکارناشدنی است. بیرون آمدن او از گروهش که به نحوی یک اخراج محترمانه بود تأثیر مهمی بر این آلبوم گذاشته است. انگار به نحوی این حرکت غیرمحترمانه او را سرخورده کرده است و این سرخوردگی به ریتم‌ها و آهنگ‌هایش سریان پیداکرده است.
این خروج کاوه را انگار خسته‌ است. او را وادار به عقب نشینی کرده. این آلبوم هم بیشتر از همه زبان او است. این‌که نشان دهد چقدر دل‌خسته است. نمی‌خواهم این را بیان کنم که همه این‌ها بهانه بوده است تا او خودش را و تنهاییش را بیان کند نه این‌که زبان جامعه اش باشد. البته زبان جامعه بودن به معنای ارائه اثر فقط در زمینه اجتماعی – سیاسی نیست. بلکه آثار ملی، عاشقانه و عارفانه هم می‌تواند زبان جامعه باشد. هنرمند باید فرزند زمانه خودش باشد.
مسعود آذرباد
حقوق مادی و معنوی مطالب متعلق به نویسندگان سایت هنرمتعالی می باشد.
با قرص ها می رقصند
 با قرص ها می رقصند
تاريخ: ۱۳۹۴/۱۲/۱۲

کلیه حقوق سایت متعلق به هنر متعالی می باشد.
کپی برداری از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.